Jacek Bocheński

ur. 29.07.1926

prozaik, publicysta, eseista, tłumacz literatury niemieckiej i rzymskiej

Pod koniec lat 40. studiował w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

‍

Należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do 1966 r. do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z której został usunięty po dołączeniu do protestu przeciwko wydaleniu Leszka Kołakowskiego z UW. Od lat 50. aktywnie zaangażowany w życie literackie. Był członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP) i Polskiego PEN-Clubu, którego później był także prezesem. Współzałożyciel i redaktor naczelny kwartalnika "Zapis", wydawanego poza cenzurą. W stanie wojennym internowany. Członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie pod koniec lat 80. Po 89 r. związany z Gazetą Wyborczą, gdzie publikował artykuły publicystyczne i literackie.

‍

Zadebiutował zbiorem opowiadań “Fikołki przynoszą szczęście” w 1949 r., ale większy rozgłos przyniósł mu zbiór esejów i felietonów “Pożegnanie z panną Syngilu albo słoń a sprawa polska”. Do najważniejszych powieści należą: “Boski Juliusz. Zapiski antykwariusza” oraz “Nazo poeta”, które przyniosły autorowi szerokie uznanie. W latach 80. ukazała się jego powieść “Stan po zapaści”, za którą otrzymał Nagrodę Kulturalną “Solidarności”.

‍

Dorobek twórczy autora obejmuje ponadto zbiory reportaży (m. in. “Podróż i szczypta filozofii”), felietonów (m. in. “Fakty i zwierzenia”), esejów (m. in. “Krwawe specjały włoskie”), opowiadań i komiksów (m. in. “Sąd Parysa”), a także wspomnienia (m. in. “Zapamiętani”).